ازمایشی درزمینه نیایش درمانی

                                                                                          ازمایشی درزمینه نیایش درمانی                                                                                                                                                                                                            درباره تاثیرات ذهنی نیایش بندرت ازمایش رسمی صورت گرفته است یکی از این ازمایش ها که ویلیام پارکر و الین سنت جانز{1957}ان راگزارش کرده انددرادبیات الهامی عامه پسندبه عنوان سند ی علمی معرفی شده که قدرت نیایش رااثبات می کند این ادعامارا وا میدارد تا نگاه دقیق تری به اتن بیفکنیم .45داوطلب مبتلا به اختلالت عصبی وروان تنی به سه گروه مساوی تقسیم شده اند 15عضو گروه ازمایشی هر هفته درچلسه های گروهی 2ساعته در استیج کلنیک دانشگاه  ردلندز کالیفرنیا تحت نیایش درمانی قرارگرفتند . با15 عضو گروه گواه اول.هرهفته درنشست های مشاوره ای انفرادی دیدار صورت میگرفت.دراین نشست ها هیچ ذککری از دین یا نیایش به میان نمیاید.15عضو باقیمانده گواه دوم (نیایشگران تصادفی)را تشکیل میدادند که پذیرفتند به هر شیسوه که عادت داغرند. نیایش کنند. این نیایش هرشب بپیش از خواب وبا هدف مشخض فاعق امدن برمشکلی انجام میشدکه ازمایشگر برای هر فرد تعریف کرده بود.

 

دراغز این بررسی همهازمودنی ها به کمک ابزار سنجشی ارزیابی شدند:ازمون لکه جوهر روی شاخ .ازمون سودی. ازمون دریافت مضمون(tat).ازمون تکمیل جمله و ازمون تداعی لغت.اندکی پیش از نه ماه بعد یک(ازماینده بیطرف) همان ازمونها درباره اجراو ارزیابی کرد.و نیز مقدار بهبودی را که هر شرکت کننده نمود.نتیجه گزارشها این بود که گروه نیایش ددرمانی. هم در نشانه های بیماری وهم درنتایج ازمون72درضد بهبود و گروهروان درمانی65درصد بهبود نشان داده اند اما گروه نیایشگران تصادفی هیچ بهبودی نداشته اند.به نوشته  پارکر و سنت جا(قطعی به نظر میرسید که نیایش درمانی نه تنها موثرترین عامل معالجه بودبل نیایشی که از سر فهم صورت میگرفت میتوانست مهم ترین ابزار در بتازسازی شخصیت انسان باشد)(ص34).

 

نقصان طرح:دعاغممکن است درواقع چنین قدرتی داشته باشد.اما متاسفانه.اشتباه در طرح این ازمایش قضیه را ناازموده بر جای می نهد .نخستین و جدی ترین اشتباه به روش جای دادن شرکت کنندگان در سه گروه درمانی مربوط می شود. پژوهندگان .به جای این که مانند بسیاری از ازمایش گران .ازمودنی ها را به طور تصادفی گروه بندی کنند . از داوطلبان خود خواستند گروهی را که بیشتر مناسبشان بود انتخاب کنند این امر سبب شد که تفاوتهای فردی شرکت کنندگان به شیوه ای مهار ناشده عمل کند. چنان که تفاوتهای گروهی انان چه بسا نشان دهنده تفاوتهای درمانی نباشد .بلکه گویای تفاوت در سنخ های شخصیتی باشد که جذب این یاان گروه شدند.

 

درثانی. تغیرات در گروه های درمانی چنان که باید مهارنشده بود واین باعث می شد نتوان درباره عوامل موثر بر انچه نهایتا حاصل شده بود به نتایج قطعی رسید. حتی اگر شرکت کنندگان در این پژوهش با روش تصادفی به 3 گروه درمانی تقسیم می شدند باز هم نتایج را می شد به گونه ای تفسیر کرد که  نیایش را متغیری نامربوط نشان دهد.مثلا به اسانی می شد استدلال کرد که روان درمانی عامل اصلی  پهبودی است که مشاهده می شود .وروان درمانی گروهی اگر هم شکل فردی مشاوره که در این پژوهش بکار رفته امتیازی داشته باشد جزِءی واندک است .(نیایش گران تصادفی) که اصلا  تحت درمان قرارنگرفتند .طبیعا هیچ بهبودی هم ازخود نشان ندادند.حتی اگر توضیحی موجز لازم باشد.می توان گفت که عامل اصلی موثرفقط تماس انسانی همدلانه بوده است .لیکن چنان که پیداست نتایج برضد تاثیر گزاری نیایش گواهی می دهندو.برخلاف نتیجه گیری این مولفان موید ان نیستند.

 

این بررسی عیب های دیگری هم دارد. مثلا نمی دانیم که ایا (ازماینده بی طرف )وقتی که اجزای ازمون ارزیابی می شد براستی از تعلق گروهی ازمودنی ها بی خبربوده است .نکته ای که باید در نظر گرفته می شدتا سوگیری ازماینده به حداقل برسد به علاوه ازمون های مورد استفاده بسیاری محل نزاع اندویقینا به قضاوت های قاطعی که این مولفان کزارش کرده اند نمی انجامند .بویژه با توجه به ذهنیتی که در ذات این ازمونهاست تقلیل مشاهدات ونمره های مختلف ازمون ها به بهبوددرصد ی باید شیوه ای بشیار دلبخواهی تلقی شود پس عجیب نیست که مولفان هیچ ازمونی را که از معنا داری اماری برخوردارباشد گزارش نکرده اند.

 

ارای نهایی درباره تاثیر گذاری نیایش 

برای 88درصد امریکایی هایی که می گویند به درگاه خدا نیایش می کنند فقدان مدارک قانع کننده علمی در مورد تاثیر گذاری نیایش ظاهرا اهمیتی ندارد(پولوماوگلوپ1991.ص3)دریک نظرسنجی که به سال 1996از1004امریکایی بزرگسال صورت گرفت 82درصد گفتندکه یه (قدرت شفادهندگی نیایش شخصی )عقیده دارند73درصدعقیده داشتندکه (دعادر حق شخص بیمارکمک می کتد که بیماری او بهبود یابد )و77درصد معتقد بودند که ( گاهی خدا دخالت می کند تا کسانی را که بیماری صعب العلاجی دارند درمان کند )(سی والیس1996)احتمالا اعتقادبسیاری مبتنی براین است که نیایش بر حسب تجربه شخصی خودشان موثر است .

این اعتقاد به نظر جیمز(1902)(هسته اصلی دین موجود) است وبنا براین دین با عقیده که به هرحال حقیقتا تاثیراتی روی می دهندبایدبماند یا برود.

کتابروانشناسی دین فصل 5دین درازمایشگاه 1399/08/28ساعت21:16